In Vredewold Leek werd een bijna volle zaal met vijftig mensen meegenomen naar het eiland Rottum. Wiepke Toxopeus vertelde hoe zij daar haar jeugd doorbracht. Ze schreef er zelfs een boek over: Ik ben van Rottum.
Rottum werd voor het eerst in 1350 genoemd in verband met geharrewar over het snijden van helm. Rottumerplaat werd in de jaren ’50 een eiland, en inmiddels wordt er gesproken over ‘de Rottums’, die samen één eiland zijn geworden.
De bewoning door Wiepke’s familie begon met haar opa en oma. “Toen opa er kwam, zei hij: ‘Wat is het hier prachtig; ik zou hier wel willen wonen!’ Dat kon inderdaad, want er was behoefte aan iemand die daar de (vele) werkzaamheden kon uitvoeren. Het eiland in stand houden door beplanting was er een van." Wiepke vertelt haar eigen geschiedenis vanaf haar geboorte. “De kinderen werden op het vasteland geboren. Doordat het eiland voortdurend opschuift, heb ik in twee huizen gewoond; mijn ouders zelfs in vier. Een enkele keer werd het huis deels met stuifzand bedekt.” Aan de hand van foto’s laat ze alles zien, inclusief een groentetuin en een aardappelveld.
Er komen veel anekdotes langs, zoals die over de bemanning van een sleepboot die aankwam omdat ze pech hadden. Ook vogels passeren de revue: grote sterns, scholeksters en meeuwen, waarvan de eieren werden geraapt en soms op het vasteland verkocht. Om de bewoners uit hun isolement te halen, werden ze in 1910 aangesloten op een telefoonlijn, die in de oorlog echter weer onbruikbaar raakte.
En de school? Wiepke kreeg les van haar moeder. Hoewel de oudere kinderen van het gezin vanaf de derde klas naar school gingen op het vasteland, kreeg Wiepke haar hele lagere schooltijd les van haar moeder.
Dat het leven, de natuur en geschiedenis van "de Rottums" interessant zijn blijkt ook uit verschillende reportages die zijn gemaakt. Lees meer
